Pomnik Internowania i Deportacji – Obóz Royallieu

Pierwotnie zbudowany w 1913 r. jako koszary wojskowe, w latach 1941–1944 przekształcono go w obóz internowania dla więźniów politycznych. W tym okresie przez Royallieu przeszło ponad 50 000 więźniów, zanim zostali deportowani do nazistowskich obozów koncentracyjnych, co czyni go drugim co do wielkości obozem we Francji po Drancy.

Początkowo w 1939 r. służył jako dodatkowy szpital ewakuacyjny, w 1940 r. armia niemiecka przekształciła go w celu przetrzymywania francuskich i brytyjskich jeńców wojennych. W czerwcu 1941 r. przemianowano go na „Frontstalag 122”, w którym Wehrmacht internował więźniów politycznych, Żydów i przetrzymywał zakładników. Obóz był zarządzany wyłącznie przez wojsko niemieckie, a od lata 1942 r. przez hitlerowską służbę bezpieczeństwa (Sipo-SD), Gestapo.

Od marca 1942 do sierpnia 1944 około 50 000 osób, głównie bojowników ruchu oporu, zostało internowanych, a następnie deportowanych z Royallieu do nazistowskich obozów zagłady, takich jak Buchenwald, Auschwitz-Birkenau, Neuengamme, Mauthausen, Dachau, Sachsenhausen i Ravensbrück. Połowa z nich nie wróciła. W skład obozu wchodziła także część żydowska, Obóz C, przez który przeszło przed deportacją tysiące ofiar prześladowań na tle antysemickim.

W 2008 roku na części byłego obozu utworzono Pomnik Internowania i Deportacji. Miejsce to jest bogate w historię i  obejmuje pozostałe budynki, ogród, drzewa i tunel ewakuacyjny. Historyczna podróż do przeszłości odbywa się w pierwszych dwóch z trzech zachowanych budynków, a dzieje obozu nakreślone są w 12 pokojach.

Pomnik, wyposażony w nowoczesne technologie audiowizualne, pomaga zwiedzającym zrozumieć, w jaki sposób naziści przeszli od polityki represji, naznaczonej rozstrzeliwaniem zakładników, do polityki deportacji, w tym rasowych.