Hermine Braunsteiner

Urodziła się w Wiedniu, w rodzinie gorliwych katolików. Trudne warunki w domu sprawiły, że Austriaczka w młodym wieku musiała iść do pracy. Najpierw pracowała u handlarza zwierząt, następnie wyjechała do Holandii, do młodszej siostry, która zorganizowała jej pracę sprzątaczki. Jednak Hermine Braunsteiner pragnęła zostać pielęgniarką. Nie było to możliwe, ponieważ nie dostała się do szkoły ze względu na słabe umiejętności pisania i czytania.

Gdy nastąpił Anschluss Austrii, Hermine Braunsteiner zaczęła pracować w fabryce broni, jednak w celach zarobkowych zgłosiła się do pracy nadzorczyni w obozie (SS-Aufseherin). W 1939 roku, gdy miała 20 lat, skierowano ją do Ravensbrück. Dwa lata później została w obozie kierowniczka magazynu z odzieżą. W 1942 roku otrzymała kolejny awans. Przeniesiono ją do KL Lublin (Majdanka), gdzie została zastępczynią kierowniczki obozowej kancelarii, którą była Elsa Ehrich.

Nowa kierowniczka była postrachem wśród więźniarek, uczestniczyła we wszystkich selekcjach do komór gazowych. Z zimną krwią mordowała kobiety i dzieci. Hermine Braunsteiner szybko uczyła się od swojej przełożonej. Wkrótce więźniarki Majdanka ochrzciły ją mianem „Kobyły” i „Tratującej klaczy”, gdyż Austriaczka często praktykowała mordowanie więźniów, rozgniatając ich części ciał.

Więźniarka z Majdanka, Danuta Brzosko-Mędryk, opisała ją następująco:

Adiutantka oberki – wielka, koścista blondyna o końskiej twarzy, już z daleka wzbudza popłoch. Jest złośliwa, mściwa, wulgarna i władcza.

W zaledwie kilka miesięcy Hermine Braunsteiner osiągała kolejne szczeble kariery. Wpierw została raportową (SS-Rapportführerin), a następnie zastępczynią starszej nadzorczyni (SS-Oberaufseherin), a za swoją wybitną służbę uhonorowaną ją Krzyżem Zasługi Wojennej drugiej klasy. W 1944 r. poprosiła o przeniesienie. Skierowano ją do Genthin, podobozu Ravensbrück, gdzie została kierowniczką. Tuż przed wkroczeniem Armii Czerwonej uciekła do rodzinnej Austrii. Po aresztowaniu trafiła przed wiedeński sąd, gdzie skazano ją na 3 lata więzienia. Sądzono ją wyłącznie za ostatnie miesiące wojny, bo Austriaczka nie przyznała się, że była w Majdanku, co nie zostało ustalone przez prokuratora.

Hermine Braunsteiner wyszła na wolność po kilku miesiącach. Mieszkała w Austrii, jednak po paru latach wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych wraz z żołnierzem amerykańskim, z którym wzięła ślub i po którym przyjęła nazwisko Ryan. W 1964 roku została wyśledzona przez łowcę nazistów Szymona Wiesenthala, do którego wcześniej w Tel Awiwie zgłosiły się trzy więźniarki z Majdanka, prosząc o poszukiwania zbrodniarki, która nie poniosła odpowiedzialności.

W dobie zimnej wojny, amerykańska opinia publiczna nie wierzyła w doniesienia o popełnionych przez nią zbrodniach. Długo też starano się o odebranie jej amerykańskiego obywatelstwa. Udało się to dopiero w 1971 roku. Amerykański rząd otrzymał dwa wnioski o ekstradycję Hermine Ryan, z RFN i z Polski. Wydano zgodę na przekazanie kobiety rządowi Republiki Federalnej Niemiec, co być może uratowało jej życie, ponieważ w tym kraju nie groziła jej kara śmierci – jak w Polsce.

W procesie Hermine Braunsteiner-Ryan utrzymywała, że była tylko pionkiem systemu. Proces trwał 6 lat, a w jego trakcie zwolnioną ją za kaucją. Doszło jednak do zastraszania świadków w sprawie, dlatego niebawem powróciła za kratki. W 1981 roku skazano ją na dożywotnie więzienie. Uznano ją winną za współudział w zamordowaniu ponad 1000 osób. W 1996 roku Joannes Rau, późniejszy prezydent Niemiec, ułaskawił ją. Zmarła 3 lata później w Bochum.