Viktor Ullmann

Uczył się w Wiedniu, natomiast gdy wybuchła I wojna światowa, zgłosił się na ochotnika do wojska. Służył na froncie we Włoszech, jednak po otrzymaniu urlopu naukowego wrócił do edukacji – zaczął studia na wydziale prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim, a następnie ukończył seminarium kompozytorskie. Mimo wielkiego talentu do gry na pianinie, Ullmann nie planował kariery muzycznej.

Po zakończeniu wojny wrócił do niepodległej już Czechosłowacji. Zamieszkał w Pradze, gdzie został dyrygentem w Nowym Niemieckim Teatrze (obecnie Praska Opera Państwowa). W tamtym okresie zaczął również komponować, a jego utwory były grane na różnych festiwalach w Europie. Pracował w Szwajcarii i w Niemczech, z których uciekł, gdy władzę tam przejęli naziści.

Po powrocie do Pragi pracował w czechosłowackim radiu jako recenzent i krytyk muzyczny. Był również wykładowcą i korepetytorem. W jego utworach z lat 20 XX w. widać wyraźny wpływ Schönberga, u którego pobierał wtedy nauki. W późniejszym okresie jego działalności, utwory takie, jak Symfonia kameralna op. 9, Pieśń Jerzego op 15 czy I sonata fortepianowa ukazywały wyraźny rozwój kompozytora i niezależność od swojego mentora. Z czasem Ullmann stworzył swój wyjątkowy, niepowtarzalny styl muzyczny.

W 1942 roku został aresztowany i wysłany do obozu koncentracyjnego w Terezinie. Był wtedy autorem 3 sonat oraz 41 innych dzieł, takich jak opery czy koncerty fortepianowe. Większość tych utworów zaginęła, do naszych czasów przetrwało trzynaście druków, które kompozytor opublikował prywatnie i które zachowały się w zbiorach jego znajomych. W obozie Ullmann był dalej aktywny muzycznie. Organizował koncerty, pisał nawet krytyki wydarzeń muzycznych. W obozie skomponował 20 utworów, w tym m.in. operę „Cesarza Atlantydy”. Większość z nich zachowała się.

14 października 1944 r. został wysłany do Auschwitz-Birkenau, gdzie kilka dni później zginął w komorze gazowej.